Οι αρχόμενες ή και οι μέσου βαθμού οστεοαρθρίτιδες αντιμετωπίζονται πάντα συντηρητικά με φάρμακα αντιφλεγμονώδη, αναλγητικά ή και κάποια νεότερα (διασερίνη, υαλουρονικό νάτριο, θειική χονδροιτίνη , γλυκοζαμίνη) που θεωρητικά βελτιώνουν την ποιότητα του αρθρικού χόνδρου. Η χορήγηση αυτών των νεοτέρων φαρμάκων μπορεί να γίνει ή από το στόμα με μορφή χαπιών ή ποσίμων διαλυμάτων ή σε επιλεγμένες περιπτώσεις με απευθείας έγχυση (ένεση) μέσα στη άρθρωση που πάσχει. Αυτό βέβαια προϋποθέτει αυστηρότατη τήρηση κανόνων αντισηψίας (σα να βρισκόμαστε στο χειρουργείο)   για την εκτέλεση των ενέσεων. Επίσης θέση στη συντηρητική θεραπεία έχει η εφαρμογή ναρθήκων και η φυσικοθεραπεία.

Σε προχωρημένες αρθρίτιδες ή στις περιπτώσεις που η συντηρητική θεραπεία έχει αποτύχει έχει θέση η χειρουργική θεραπεία. Υπάρχουν διάφορες χειρουργικές τεχνικές ανάλογα με το ποια άρθρωση του χεριού πάσχει κάθε φορά.

Μία από τις συχνότερες αρθρίτιδες του ανθρώπινου σκελετού που τα προηγούμενα χρόνια δεν αναγνωριζόταν τόσο συχνά ή είχε υποτιμηθεί ως οντότητα είναι αρθρίτιδα της βάσης του αντίχειρα(αρθρίτιδα της 1ης καρπομετακαρπίου αρθρώσεως). Σε προχωρημένα στάδια η νόσος αντιμετωπίζεται χειρουργικά με τη μέθοδο του μαξιλαριού(pillow technique).  Στη μέθοδο αυτή το πάσχον κόκκαλο στη βάση του μετακαρπίου (μείζον πολύγωνο) αφαιρείται και αντικαθίσταται από ένα ειδικό μόσχευμα (Fascia lata) που αντικαθιστα το οστούν που αφαιρείται και επιτρέπει πλήρη κίνηση ενώ συγχρόνως βελτιώνει σημαντικότατα τον πόνο και τη λειτουργικότητα του χεριού. Η μέθοδος εφαρμόστηκε πρώτη φορά στην Α΄Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική του ΑΠΘ, στο Νοσοκομείο Γ. Παπανικολάου από την ομάδα του χεριού.